به بهانه‌ی مبعث

چیزی که میخوام بنویسم برداشت یه آدم معمولیه؛ اگه عینک خاص و یا تعصب ویژه‌ای دارید، این مطلب رو نخونید! لطفا 🙏🏻

“پاسخگویی” یه چیز عجیب و جالبه!
پیرو هر دین و آیین و مسلکی که باشیم، باید نسبت به یه چیزهایی در زندگی پاسخگو باشیم!
نقش فردی و اجتماعی که داریم، اهمیت پاسخگویی رو تعیین میکنه!
اگه تنها توی غار زندگی میکنیم، نسبت به خودمون و طبیعت باید پاسخگو باشیم!
و اگه در جامعه هستیم، نسبت به دیگرانی که کنار ما هستند؛
این موضوع رو میشه در همه‌ی عرصه‌ها بسط و گسترش داد:
پاسخگویی پدر و مادر در مورد تربیت فرزند
پاسخگویی مربی در مورد شیوه‌ی رفتار
پاسخگویی خانم یا آقا در مورد همسر
پاسخگویی رفتار میزبان در مورد مهمان و پاسخگویی متقابل
و …
و پاسخگویی رفتار حاکمان در مورد مردم

به نظرم اگه ما در مورد تصمیم‌ها و انتخاب‌هایی که در زندگی داریم، پاسخگو نباشیم، اوضاع خیلی وخیم میشه!

اگه فکر کنیم چون زور داریم، چون پول داریم، حق داریم که بابت رفتارمون پاسخگو نباشیم، فکر کنم اشتباه باشه!!

نظام آفرینش یک مکانیزم عمل و عکس‌العملی داره که حتی اگه نخوایم پاسخگوی رفتارها و تصمیم‌هامون باشیم، نظم طبیعت پاسخ مناسب رو به ما میده!

بهتر نیست تا وقتی توانایی داریم، پاسخگوی رفتارهامون باشیم؟

فکر میکنم پیامبران مبعوث شدند تا به ما تفهیم کنند، بابت ذره ذره رفتار درست و غلط باید پاسخگو باشیم!

پیروان پیامبران عزیز
به نظرم بهتره پاسخگوی رفتارهامون باشیم
مسؤول یعنی مورد سؤال! یعنی ما سؤال میکنیم و شما باید پاسخگو باشید!

با احترام

۲۵ فروردین ۱۳۹۷

حالا که چند ماه مونده به جام‌جهانی
حالا که حال‌مون بابت فوتبال ملی یه کم خوبه
کنار حرف‌های خوبی که برای مقابله با فساد در فوتبال زده شده، حمله به کی‌روش و حاشیه‌سازی اقدامیه که دودش میره توی چشم خودمون!
به جای تمرکز و حمایت برای موفقیت، افتادیم به جون هم!
فساد اگه با امثال آقای کریمی درست شدنی بود که الان وضع این نبود!
فساد سیستمی این کشور رو فرا گرفته، چرا که برای هیچ چیز از روز اول، مطلقا برنامه‌ای وجود نداشته.. چه فوتبال چه هر جای دیگه!

جهان سوم یعنی همین!!
یه چیز خوب هم که داره اتفاق میفته، خودمون گند میزنیم بهش!

همین الان در مراسم ختم عزیزی بودم، یکی از روحانیون نام‌آشنا که اسم نمی‌برم، در خصوص اینکه ویژگی‌های جامعه اسلامی چیه با هیجانات وافری سخن میگفت!!
مثلا اینکه خانم بی‌حجاب در لاس‌وگاس میتونه عفت بیشتری داشته باشه و ربطی به پوشش چادر و “چادرک” نداره!!
یا اینکه چرا به نشر کتابی که کلمه‌ی “شراب” توش اومده وزارت ارشاد اشکال میگیره!
از استکهلم هم برامون مثال زد!
و میگفت نظام “مقدس” به اسم نیست!
و از این حرفا!

اخه حاجی جون!
قربون اون لپ‌های گل‌انداخته و دست‌های تپلی‌ت!
چرا اینا رو به ما میگی؟؟؟
آشی که خودتون پختین، نقدش رو به ما میکنی؟؟

اکثر قریب به اتفاق حضار و حتی مردم کوچه و بازار، مدت‌هاست اینا رو میدونن و میگن!  شما تازه فهمیدی عزیز دل!
چند تا از برنامه‌های ایشون که در رسانه‌ی ملی سخنرانی می‌کرد و با همین هیجانات احکام رو مرور میکرد، لازمه براشون بازپخش کنند!
حالا الان …

به نظرم امثال ایشون الان باید پاسخگو باشند، نه اینکه در موضع طلبکار صحبت کنند!

مردم حواس‌شون نباشه، به زودی اینا میان محاکمه‌مون هم میکنند!!
از من گفتن بود!

به احترام صاحب مجلس، این مطالب رو حضوری بهشون نگفتم و براشون ارسال میکنم 🙏🏼🌷

دوران کودکی بودند کسانی که اهل پیپ بودند و خاطرات بوی خوش توتون، از اون موقع مونده بود توی ذهن من!
چند سال پیش تصمیم گرفتم پیپ بخرم!
خلاصه بعد از ماه‌ها گشت و گذار، پاسارگاد تاباک رو پیدا کردم و از امیرحسین رحیمی اولین پیپ زندگی‌م رو خریدم. همراه با توتون کاپیتان بلک سفید!! با بوی نوستالوژیک!

سیگار رو تجربه کرده بودم؛ قلیون رو همینطور و البته پیپ!
اینکه چرا پیپ مورد استقبال ماها نیست و بیشتر سیگار و قلیون رو انتخاب می‌کنیم، به نظرم برمیگرده به فرهنگ‌مون!

پیپ کشیدن کار سختیه! از اون جهت که باید یه زمان زیادی صرف آماده کردن پیپ بشه، فیلتر و خشک کردن توتون و جاگذاری توتون و روشن کردن چندباره‌ی توتون و …
وقتی هم که روشن میشه، اگه پک نزنی، خاموش میشه!
دودش هم خیلی زیاد نیست! و خیلی هم دمای دودش بالاست!
لذت بردن از پیپ کشیدن هم خیلی ساده نیست!
بعد هم که تموم میشه، باید صبر کنی سرد بشه و توتون سوخته رو خالی کنی و نظافت و جابجایی فیلتر و تمیزکردن حقه و … اووووه یه عالمه کار دیگه! مث واکس زدن پیپ و …

سیگار که فرت روشن میشه!
قلیون هم یه نفر ذغال رو میذاره و تنباکو و آب و … تقریبا همه توی سری زدن، حرفه‌ای شدن!
میشینی و دو ساعتی با دود زیاد و سرد قلیون حال میکنی!

الان کاری به این ندارم که پیپ مضرات کمتری داره یا قلیون!!

آماده کردن پیپ کار طولانی و پرزحمتیه و دودش کم!
آماده کردن قلیون رو یکی دیگه انجام میده و دودش خیلی زیاااااد!!

سبک زندگی‌مون هم همینطوری شده،
حال نداریم کار کنیم و دسترنج منطقی داشته باشیم، مث پیپ!
ترجیح میدیم بقیه کار کنن و ما مصرف کننده باشیم، اون هم پرمصرف، مث قلیووون!

حالا می‌فهمم انگلیسی‌ها چرا برای خودشون فرهنگ پیپ رو ترویج میکنن و برای ما قلیون!!

محرم امسال هم تموم شد!

آماده بشیم برای همون چیزی که واقعا هستیم.
حسین و اندیشه‌هاش رو هم مث علم و کتل و زنجیر و طبل‌ها بذاریم توی انباری!
عباس و قاسم و زینب و علی‌اکبر رو هم…

نه نه، عباس برای قسم‌های دروغ به دردمون می‌خوره!
برای وقتی می‌خوایم کلاه یکی رو برداریم!

امروز، فردای عاشوراست…
تا دیروز ظهر، دهه و عزاداری و … خیالمون راحت شد که حسین کشته شد!
با فراغ بال به امورات‌مون برسیم!
دیگه صدای “هل من ناصر ینصرنی” رو نمی‌شنویم!
تا دیشب با شنیدن این عبارات، به سر و سینه می‌زدیم، امروز بی‌خیال!

کرکره‌ها رو بدیم بالا
و مث قبل
تا جایی که می‌تونیم سر مردم تا خرخره کلاه بذاریم!

مظلوم حسین!

به بهانه‌ی محرم – ۶

کل یوم عاشورا
کل ارض کربلا

هر روز عاشوراست و همه‌جا کربلا

منبع این عبارت نمیدونم کجاست و چیه؟ فقط همیشه توی مراسم امام حسین، دیدم، شنیدم و توی ذهنم بوده…
به تفاسیری که در مورد این عبارت شده، کاری ندارم؛

مهم‌ترین موضوعی که در حادثه‌ی کربلا، بیش از هر چیزی همیشه توجه‌م رو به خودش جلب کرده، اینه که امام حسین “یه تصمیم خاص” گرفته!

اینکه آدم‌ها چطوری تصمیم‌ میگیرن از هر چیزی برام جذاب‌تره!
یعنی برخورداری‌ها و داشته‌های آدما، برام اهمیت نداره؛ پول و قیافه و جایگاه اجتماعی و مدرک تحصیلی و … جذابیتی نداره و درگیرم نمیکنه ولی اینکه یه نفر با شرایطی که مواجه میشه، چطوری تصمیم می‌گیره همیشه برام جذاب بوده و هست.

به نظرم امام حسین هم مثل خیلی از آدم‌های بزرگ دیگه در موقعیتی که قرار گرفته، تصمیم هیجان‌انگیزی گرفته؛ تصمیمی که چاشنی شجاعت و فداکاری‌ش بسیار بالاست. و البته استراتژیک و مدبرانه‌ست!

کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا
یعنی هر زمان و هر مکان، موقعیت تصمیم‌گیریه و باید سنجیده و درست تصمیم گرفت.

البته منظورم تصمیم‌های بزرگ نیست، تصمیم‌های کوچیک و جزئی و به ظاهر ساده، سرنوشت‌ها رو تغییر میده!
برای همینه که انتخاب و تصمیم‌گیری همیشه اهمیت داره!

به نظرم حق مطلب ادا نشد
ولی بیشتر از این تمرکز ندارم؛ شاید بعدا نوشتم…

به بهانه‌ی محرم – ۵

بچه بودیم و …

بارها و بارها اینو شنیده بودم که استراتژی امام حسن “صلح” بوده و استراتژی امام حسین “جهاد”!

چند تا نکته در مورد این واژه‌ها بگم:
واژه‌ی “صلح”، یه واژه‌ی عربیه و فارسی نیست. متضاد این واژه هم بر خلاف باور ماها، “جنگ” نیست!
متضاد “صلح”، میشه “فساد”! … صالح و فاسد… مصلح و مفسد…

و اما متضاد “جنگ” در فارسی چی میشه؟ “آشتی”
واژه “جنگ” در عربی میشه “حرب” و متضادش میشه “سلام”… انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم…

اینکه ما “جنگ” و “صلح” رو متضاد هم قرار میدیم، اینجوری اشتباه میکنیم که امام حسین “جنگ” کرد و امام حسن “صلح”!
در حالی که درستش اینه:
امام حسن برای “صلح” یعنی اصلاح امت، با معاویه مجبور به آشتی و آتش‌بس شد!
و امام حسین برای “صلح‌” یعنی اصلاح امت، فداکاری و جان‌فشانی و جهاد رو انتخاب کرد!
(و البته هر دوی این تصمیم‌ها با توجه به شرایط بوده و یه روزی مفصل در این مورد هم مطلبی می‌نویسم…)

همه اونایی که دنبال “صلح” واقعی هستند، یعنی آرامش و امنیت و صلاح امور رو مطالبه می‌کنند، شاید لازم باشه در راه “صلح” واقعی، جانفشانی و مقاومت و جهاد و جنگ هم توی برنامه‌شون باشه!

اونایی که “صلح” رو معادل وادادگی و رفاه‌طلبی قلمداد می‌کنن، اساسا دانسته یا ندانسته مسیر رو دارن اشتباه میرن!

مصلح واقعی کسانی هستند که برای رسیدن به اهداف بزرگ، جون‌شون رو هم هدیه می‌کنند.

نکته‌ی دیگه اینه که آدم‌های “ترسو” و “بزدل” ذاتا نمی‌تونن “مصلح” باشن!

بزرگ‌ترین “مصلح” واقعی، امام حسین بوده که جون خودش و خانواده‌ش رو برای “اصلاح امت” فدا کرده…

یه دوست قدیمی و اهل اندیشه، در مورد پست سوم ویژه‌ی محرم
https://t.me/norouzian/461
یه نظری برام فرستاده که با اجازه‌ی خودش عین مطلب‌ش رو منتشر میکنم؛

ممنونم که وقت گذاشتی و خوندی و ارزشمندتر برام اینکه وقت گذاشتی و نوشتی
قدردان و قدرشناس هستم 🙏🏼❤️

— — — — — — — — — — — — — —
سلام سجاد جان

در مورد ویژه پست‌های محرم:

با پست‌های ۱ و ۲ و ۴ موافقم و مطالبت رو خوب میدونم و بعضا از پنجره‌ای جدید با نگاهی متفاوت ولی درست.

با پست ۳ هم! ولی قسمتی در مورد اشک بر مصیبت امام حسین گفته شده، که بنظرم کامل نیست.
اگر یه تحقیق اجمالی بکنیم میبینیم که روایت‌های صحیح‌السندی در مورد این مطلب هست ولی وجه جمعش با آیات و روایات دیگه که به دقت عمل توصیه کرده برمیگرده به موضوع
حق الله
حق الناس
و حق النفس

اینکه خدا یه شبه میبخشه یا با یه قطره اشک نه تنها همه گناهان بخشیده میشه بلکه بهشت واجب میشه برمیگرده به حق الله و حق النفس!

چیزی که نه با اشک بر سیدالشهدا نه با عبادت نه با هیچ چیز دیگه غیر از جبران و حلالیت پاک نمیشه حق‌الناسه.
حتی شهید هم اگه حقی گردنش باشه گیره؛ یا شاید بهتر بگیم توفیق شهادت پیدا نمیکنه!

(البته حق‌الله هم جبران میخواد ولی خدا حق خودش رو خوب off میده)

بنظرم اگه مطلب رو با این ملاحظه مینوشتی کامل‌تر بود.
البته چون میدونم اهل مطالعه‌ای و چیزهایی که نوشتم برات جدید نیست بیشتر باز نکردم و در همین حد جسارت رو، به من ببخش…

با توجه به مطالب پست‌های دیگه که داشتی، شاید هم منظورت همین بوده ولی صورت نوشتار اینو نمیرسونه.

در هر صورت چموشی و جسارتت رو همیشه دوست داشتم و خودت رو بیشتر
— — — — — — — — — — — — — —

بچه بودیم، محرم که میشد میرفتیم هیأت؛ گاهی هم مسجد.
یکی از حرف‌های همیشگی این بود که امام حسین، نوه‌ی پیامبر اسلام بوده و فرزند بزرگانی مثل علی و فاطمه.
و ظلمی که به ایشون شده، به واسطه‌ی نسب ایشون خیلی عمیق‌تر میشه!

همیشه یه سؤال داشتم که چرا امام حسین، وقتی برای حج میره به مکه، مناسک حج رو که این همه مهمه رها میکنه و میره به سمت کربلا!
مگه غیر از اینه که مناسک حج، سنت پدربزرگ بوده و ایشون به عنوان امام امت، باید پاسدار مناسک دینی باشه، نه اینکه وسط‌ش رها کنه و راه بیفته!

در این مورد گاهی شنیدم که دلایلی مطرح شده!

یه برداشتی دارم، از این تصمیم امام حسین!
ایشون به عنوان نوه‌ی پیامبر و امام عصر، اینجوری تصمیم گرفته چون اهمیت محتوا بیشتر از پوسته و ظاهر و قالبه!
حج و مناسک و سایر آداب دینی، یه ظاهری داره و یه باطنی!
ظاهرش رو امام حسین به چالش کشیده، و خودش رو شجاعانه در معرض تیر و شمشیر قرار داره، برای حفظ محتواش!

مسلما و قطعا بین رعایت ظاهر و باطن، حفظ هر دو بهتره؛ ولی اگه قرار باشه یکی فدای یکی بشه، حتما باید ظاهر رو فدای باطن کرد، نه مث دین ماها که باطن رو فدای ظاهر کردیم!
یه نگاه کوچولو به اطراف بندازیم؛ برامون مهم نیست، چطوری فکر میکنیم و چطوری رفتار میکنیم، مهم اینه که یه نمایش و شوی دینی رعایت بشه!!

اینجاست که همیشه فکر میکنم شفاعت پیامبر و ائمه‌ی معصومین، اگه قرار باشه شامل حال کسانی بشه، شامل حال اونایی میشه که باطن رو حفظ کردند و ظاهرشون اشکال داشته؛ نه کسانی که ظاهر رو حفظ کردند و از باطن تهی شدن!!
خدا کنه هم اخلاق پیامبر رعایت بشه و هم احکام پیامبر؛ ولی خب واقعیت چیز دیگه‌س!
حسین‌بن‌علی نشون داد وقت انتخاب، به جای آداب و مناسک و ظواهر، اخلاق پیامبر رو انتخاب میکنه!

پروین اعتصامی میگه:
واعظی پرسید: از فرزند خویش
هیچ می دانی مسلمانی به چیست؟
صدق وبی آزاری و خدمت به خلق
هم عبادت هم کلید زندگی‌ست
گفت: زین معیار اندر شهر ما
یک مسلمان هست، آن هم ارمنی‌ست

اینجوری که در کشور ما مسلمون زیاده و در سایر کشورهای غیرمسلمون، اسلام!!