به بهانه‌ی محرم – ۳
یکی از چیزهایی که از بچگی توی مراسم محرم به گوشم می‌خورد این بود که گریه برای امام حسین باعث بخشیده شدن گناهان میشه؛ حتی اگه گناهان به اندازه‌ی ریگ بیابون و … باشه!!
و حتی گریه واقعی هم نبود اشکال نداره، حتی کسی که خودش رو به گریه بزنه هم، گناهاش بخشیده میشه!!
سن و سال‌م کم بود و گریه‌م نمی‌گرفت؛ یه جوری خودم رو به گریه میزدم که مثلا گناه‌هام پاک بشه!
و خوشحال میشدم بعدش!
کمی بزرگ‌تر شدم و یه حسی داشتم که نمیشه که من یه کار خطایی بکنم و بعدش اینجوری مورد بخشش واقع بشم!
یه آیه توی قرآن دیدم، بیشتر نظرم عوض شد:
آیات آخر سوره زلزال
هر کس هر ذره‌ی کوچیکی کار بد و خوب انجام داده باشه، حتما نتیجه‌ش رو میبینه!!
از این آیه خیلی بیشتر خوشم اومد تا اون حرفا!
اینکه آدم مسؤول کارهایی که میکنه باشه، منطقی‌تر به نظر میاد تا اینکه هر کاری دلش میخواد بکنه و حتی اگه به اندازه‌ی ریگ بیابون هم گناه کرده باشه با گریه‌کردن، بخشیده بشه!!
بعدها که با امام سجاد (به عنوان شاهد ماجرای عاشورا و وصی امام حسین) آشنا شدم، با یه عبارت عجیب‌تر در دعای ۳۸ صحیفه مواجه شدم:
خدایا! منو ببخش اگه در حضورم بر انسانی ظلم شده و من یاری‌ش نکردم!!
مگه میشه
خود خدا میگه ذره‌ای کار خیر و شر عواقب داره
فرزند خلف همون امام حسین، اعتقاد داره اگه ظلمی رو دیده و ساکت مونده، گناه مرتکب شده! و بابت‌ش طلب بخشش میکنه!
اون وقت با گریه کردن، گناهان به اندازه ریگ بیابون، بخشیده میشه؟؟؟
به نظر میاد قرار بوده، مسؤولیت رو از ماها سلب کنند!
مسؤولیت آدم بودن و پاسخگو بودن در مورد رفتاری که انجام میدیم!
در پست‌های بعدی، میگم چرا فکر میکنم، امام حسین خودش معتقد به مسوولیت‌های انسانی بود، به جای گریه کردن!
#کربلا #گریه #اشک #مسؤولیت #صحیفه #محرم #کربلا #انتخاب #تصمیم